O29 januari was het eindelijk zover: we vertrokken voor onze eerste expeditiecruise. We verwachtten uiteraard wel dat dit een hele nieuwe ervaring zou zijn, maar hoe anders het kon zijn, hadden we ons niet kunnen voorstellen. Lees hier ons verslag van onze 13-daagse Antarctica-cruise op de Seabourn Venture.
Seabourn All-inclusive
Alle excursies en landingen in Antarctica inbegrepen
Professioneel en gedreven expeditieteam aan boord
Gratis Helly Hansen Parka voor elke passagier
Champagne en kaviaar op elk moment van de dag, zelfs in Antartica
Exceptionele persoonlijke serviceWe arriveerden op 30 januari in Buenos Aires, een dag voor het vertrek van de cruise. Seabourn voorziet één overnachting (met early check-in) in een luxehotel om alle voorbereidingen te treffen voor het vertrek de volgende dag. Bij aankomst krijgen we uitleg over de procedure voor de bagage en check-in voor de chartervlucht de volgende dag naar Ushuaia, waar het schip zal vertrekken. Alles is uiteraard tot in de puntjes geregeld! Bovendien hadden we het geluk een suite te krijgen ter grootte van een klein appartement. De volgende dag is het vroeg dag (wat door het tijdsverschil niet echt een probleem is) en na een verzorgd ontbijt vertrekken we met de transfer naar de “regionale” luchthaven van Buenos Aires. Geen gesjouw met koffers, want die zijn de vorige avond al opgehaald door Seabourn. Op de luchthaven wachten twee vliegtuigen om alle gasten comfortabel (drie stoelen per twee personen) naar onze vertrekhaven te brengen.
Pas in de vlucht realiseer je je hoe uitgestrekt Argentinië wel is, want de vlucht duurt maar liefst 3,5 uur. Eenmaal aangekomen op de kleine luchthaven van Ushuaia, worden we vlot per bus naar Seabourn Venture gebracht. Het verschil met andere schepen valt direct op, vooral de kleur.
Van buitenaf lijkt het schip niet veel kleiner dan de Odyssey-klasse, maar aan boord zijn aanzienlijk minder gasten (260 in vergelijking met 450 op Odyssey en 600 op Encore). Omdat de suites nog niet klaar waren, gingen we eerst naar de Colonnade voor de lunch. Voor Seabourn-fans klinkt dit bekend: de “thema-lunches” zijn er ook op de Venture en Pursuit (denk aan Thaise, Duitse, Engelse, Oost-Europese, Mediterrane lunch). Er was altijd genoeg ruimte, hoewel je soms een grote tafel moest delen, maar dat is natuurlijk deel van de ervaring. Expeditiecruises zijn echt meer een sociale aangelegenheid dan een “gewone” cruise. De suite was natuurlijk vergelijkbaar met die op andere Seabourn-schepen: een groot, comfortabel bed en een prachtige witmarmeren badkamer met bad (niet alle suites hebben er een, dus vermeld dit bij boeking als het een vereiste is). Als vaste Seabourn-gasten voelden we ons meteen thuis, met als extra’s voor deze expeditiecruise: een uitstekende Swarovski-verrekijker, onze vooraf bestelde prachtige oranje winterjassen (parka’s) en een garderobe met ingebouwd droogrek (later zeer handig).
Dan was het tijd om te vertrekken: de volgende twee dagen zouden zeedagen zijn door de beruchte Drake Passage tussen het punt van Zuid-Amerika en het Antarctische schiereiland. We hadden een relatief rustige overtocht met golven tussen de 3 en 5 meter. Overdag worden we tijdens de zeedagen goed beziggehouden met briefings en lezingen over wat we kunnen verwachten en natuurlijk uitleg over hoe de expeditie zal verlopen. Op de Venture en Pursuit is de “Bow Lounge” een van de populairste plekken, waar je niet alleen alle schermen vanaf de brug kunt zien, maar waar de expeditieleden je ook helpen om verschillende dieren te spotten. Tijdens de overtocht kon je al de enorme albatrossen zien die ons volgen op de luchtverplaatsing van het schip. En ook bultrugwalvissen, of als je echt geluk hebt (wij zagen ze alleen van veraf), orka’s. Bij de briefing op de tweede zeedag was er een verrassing voor ons: omdat we zo goed door konden varen, zouden we een halve dag eerder aankomen. Die middag zouden we al aan land gaan! En nog wel op een speciale plaats: Deception Island, een vulkaaneiland waar je de met water gevulde caldera kunt binnenvaren (vergelijkbaar met Santorini). Hier zijn restanten te vinden van de walvisvangstindustrie, helaas de eerste “ontdekkers” van Antarctica. We deden voor het eerst de routine die ons was aangeleerd, trokken onze warme kleding en speciale lichtgewicht reddingsvesten aan, en gingen naar beneden om onze laarzen aan te trekken en vervolgens met de “seaman’s grip” in de zodiac naar de kust te springen. Deception Island is heel anders dan de rest van Antarctica, zoals we later zouden ontdekken, aangezien alles hier zwart is van de as en lava van de vulkaan. Je ziet ook nog stoom opstijgen die duidelijk maakt dat dit nog een actieve vulkaan is.
Op de eerste “echte” dag van de expeditie hadden we enorm veel geluk met het weer. Het water was kalm, er stond geen wind en de zon scheen fel. Brown Bluff is een plaats die bekendstaat om zijn onstuimige weer. Wij hadden extra geluk, want dit was de ochtend dat we onze kajakexcursie hadden gepland. Dit zijn optionele (betalende) excursies, maar dit was het geld zeker waard!
Op het afgesproken uur trokken we stap voor stap het speciale pak aan. Dit proces duurt ongeveer een kwartier, maar is uiteraard cruciaal als bescherming mocht je in het ijskoude water vallen (wat volgens het team nog nooit is gebeurd). Daarna brachten ze ons met de zodiac naar het startpunt waar de kajaks op ons wachtten. Het is een onbeschrijflijk gevoel om met de kajak tussen de ijsbergen, duizenden pinguïns en zeehonden te peddelen. Even stilhouden, alleen het gekwaak van pinguïns. Ze hebben echt iets buitengewoons. En natuurlijk zijn ze ook enorm komisch om te zien. Er was nog tijd om aan wal te gaan in “Brown Bluff” om tussen de pinguïns door te lopen.
Er zijn vier soorten pinguïns op Antarctica, waarvan we er tijdens onze reis drie zouden ontmoeten. In de namiddag voeren we naar de volgende locatie voor een “Zodiac-cruise”. Deze keer langs de Argentijnse “Esperanza”-basis, een echt dorp in deze anders verlaten omgeving. Hier zijn zelfs kinderen geboren (en verwekt), met bijna alle faciliteiten van het vasteland, waaronder een school. Het programma bestaat meestal uit een “landing” in de ochtend en een zodiacrondvaart van ongeveer een uur in de namiddag. De volgende dag hadden we minder geluk met het weer, maar toch vond het team een plaats waar we konden landen en in de namiddag een zodiac cruise langs een enorme gletsjer maken. Je moet weten dat dit heel anders is dan op een traditionele cruise: het programma staat niet vast en verschillende opties worden overwogen en indien nodig aangepast. Dit kan soms teleurstellingen veroorzaken, maar ook voor verrassingen zorgen, zoals we later zouden merken. Op dag drie was de wind aangewakkerd (het weer in Antarctica is zeer onvoorspelbaar en kan dus ook snel veranderen), en we konden ’s ochtends niet landen. Maar er werd meteen een alternatief programma opgesteld. In de namiddag konden we wel een zodiac cruise doen. Ditmaal langs een andere Argentijnse basis, Brown Station. Dit deel van Antarctica is opgeëist door zowel Argentinië, Chili als het Verenigd Koninkrijk. De meeste bases zijn dan ook van deze landen. Sommige zijn alleen in de zomer bemand (zoals Brown), andere zoals Esperanza het hele jaar door.
Bezoeken zijn helaas niet meer mogelijk sinds COVID. Op dag vier gingen we aan land bij een pinguïnkolonie naast een gletsjer. Hier konden we een flink stuk omhoog wandelen voor een nog spectaculairder uitzicht. We zagen ook het “kalven” van de gletsjer. Door de druk van de enorme ijskap breken soms appartementhoge stukken ijs af langs de randen. Die kunnen zelfs een mini-tsunami veroorzaken. Daarom is er altijd een expeditielid verantwoordelijk voor het in de gaten houden van dit fenomeen wanneer we in de buurt van een gletsjer landen. In de namiddag voeren we door het beroemde Lemairekanaal, met spectaculaire kliffen aan beide zijden. Leuk feitje: de doorgang is genoemd naar een Belg! Belgen hebben in het verleden hun steentje bijgedragen aan de verkenning van Antarctica.
Zo voeren we verder zuidwaarts…
Op dag vijf hadden we geluk: er was een groot stuk zeeijs gespot waar we met onze zodiacs op konden landen. Dit gebeurt niet altijd en alleen onder bepaalde voorwaarden: laat in het seizoen wanneer het schip door het ijs kan varen, maar nog niet al het ijs is gesmolten. Een extraatje: ook ons zusterschip Pursuit was hierheen gevaren, dus hadden we uitzonderlijk een landing met twee schepen op hetzelfde stuk ijs. Seabourn was met maar liefst drie schepen in Antarctica. Ook de Quest was in de buurt en we zagen het de vorige dag voorbijvaren. Na de landing zag de kapitein een mogelijkheid: enkele schepen waren de afgelopen dagen verder zuidwaarts kunnen varen door een smalle doorgang ten zuiden van de zuidpoolcirkel. Wij zouden het ook proberen. Alleen de tocht daarnaartoe was al het mooiste wat we ooit hadden gezien: duizenden ijsschotsen met honderden zeehonden erop. Af en toe maakten we er wel eens een wakker door er vlak naast te varen.
Helaas hadden we minder geluk met de doorgang: er dreef te veel pakijs naartoe. Maar het was nog niet gedaan. Het team had een alternatief gevonden: rond het eiland varen om zo onder de zuidpoolcirkel te duiken. En te zien hoe zuidelijk we wel konden komen…
En de volgende dag was het duidelijk: we konden naar Stonington Island varen, wat niet vaak voorkomt. Alleen aan het einde van het seizoen is dit deel genoeg ijsvrij om naartoe te varen. Dit eiland heeft twee verlaten bases: een Engelse en een Amerikaanse. Vanaf hier vertrokken veel expedities naar het hart van Antarctica. Dan waren er nog twee verrassingen: eerst kregen we de kans om een “polar plunge” te doen. Een duik in het ijskoude water (-1,5 graden). Met de juiste begeleiding en voorbereiding was dit werkelijk een unieke ervaring! Daarna voeren we toch nog iets zuidelijker, zodat we het meest zuidelijke punt bereikten van elk schip ooit in de Carnival Cooperation. Een echte mijlpaal.
Toen was het spijtig genoeg tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld. Dit zou iets langer duren omdat we zo zuidelijk waren. Toch hadden we op dag 8 (van de 7 geplande) nog de mogelijkheid om een zodiac cruise te doen langs een Oekraïense basis.
Daarna was het twee dagen noordwaarts varen door de Drake Passage richting Ushuaia. Een avond van tevoren waren we er al, dankzij de relatief kalme omstandigheden.
De expeditie eindigde dan met een chartervlucht terug naar de bruisende stad Buenos Aires. Maar voor ons was de reis nog niet voorbij: we hadden nog twee dagen om de stad te verkennen. Zeker een aanrader, want het is echt een juweel in Zuid-Amerika.
We vlogen terug met KLM in premium comfort. Toch een heel andere ervaring dan de standaard economyclass.
En zo eindigde onze onvergetelijke reis op de Eurostar terug naar Antwerpen. En dan had Seabourn nog een cadeautje: gedurende de hele reis was er een fotograaf en iemand die filmde bij het expeditieteam. Aan het einde van de reis krijgen alle gasten de foto’s en de prachtige film. Zo kunnen we altijd nagenieten van deze prachtige ervaring! En een tip: niet alleen de gasten kunnen deze bekijken. Seabourn houdt al de films bij en ook u kan deze bekijken op de “Seabourn Voyage Tracker”. Klik op het schip, dan de afvaart, et voilà !
Enkele foto’s van de professionele fotograaf delen we graag met u in deze blog.
Mis nooit meer de beste cruisetips en -promoties met onze nieuwsbrief
Aangesloten bij ATC Cruises lic. 5449
